Lezingen

Nieuws
Werk
   -Alle
   -Ebooks
   -Luisterboeken
   -Bewerkt/Verfilmd
   -Vertaald
   -Bekroond

Auteur
   -Biografie
   -Bibliografie
   -Prijzen
   -Interviews
   -Standpunt
   -Dissertaties
   -Favorieten

Audio/Video
Foto's
Contact

Klimaatdepressie

Interview in Feeling, voorjaar 2019

Evelien Rutten

Lijden we binnenkort allemaal aan een klimaatdepressie?

Eco-angst

Belangrijke notificatie:
Dit artikel is off line gehaald omdat bepaalde copyrights geïnterviewden verbiedt hun eigen interviews online te archiveren. De geïnterviewden maken hiermee deel uit van een opvallend verdienmodel: een krant of tijdschrift haalt intellectueel materiaal op om een commercieel product te maken, een schrijver levert die intellectuele inhoud, en staat daarmee zonder waarschuwing het recht af om het eindproduct voor didactisch gebruik te archiveren. Het onderstaande krantenartikel is bijgevolg herleid tot enkel de citaten uit het artikel opgetekend uit de mond van Anne Provoost. Deze worden op deze pagina gratis aangeboden. De schrijfster heeft namelijk het intellectuele eigendom van haar inbreng niet aan de krant afgestaan. Zij is vooraf ook niet op de hoogte gebracht van het verdienmodel van de betreffende krant.

Klimaatontkenners steken voorlopig nog hun hoofd in het zand: après nous, le déluge. Maar de onzekerheid over onze toekomst zorgt ervoor dat meer en meer mensen overschakelen op een ecologische levensstijl en gaan betogen tegen talmende politici. Onderzoekers maken nu zelfs gewag van een nieuwe, psychologische aandoening: de klimaatdepressie.

Posttraumatische milieustress

Paniek zal ons redden

Iemand die letterlijk wakker ligt van het klimaat, is schrijfster en activiste Anne Provoost. Ze is getrouwd met Manu Claeys, die voorzitter is van stRaten-generaal in Antwerpen en in maart nog voorstelde om een klimaatintendant aan te stellen. Anne schrijft momenteel een boek over de evacuatie van kinderen in de Westhoek ten tijde van WO I en ziet daarin veel parallellen tussen de oorlogssituatie van toen en wat er vandaag gebeurt. “De Duitsers waren gestopt aan de IJzer. De inwoners die net achter de rivier woonden, zaten daardoor natuurlijk in extreem gevaarlijk gebied. Zo ook mijn grootouders. Ik heb me altijd afgevraagd wat hen bezielde om niet te vluchten, om geen actie te ondernemen. Pas toen betrokken raakten bij een dodelijke gasaanval, zijn ze nét op tijd kunnen weggeraken. Er zijn twee theorieën over angst. De eerste is dat je de mensen niet bang moet maken, want dan verstijven ze. De tweede stelling is dat angst net wél goed is, het zet aan tot actie. Zelf geloof ik in de tweede theorie: de extreme angst van mijn grootouders heeft hen gered. Ze zijn er instinctief door in actie gekomen. Vandaag heb je volgens mij dus ook doemdenkers nodig opdat mensen de ernst van de situatie inzien. Het boek The Road van Cormac McCarthy geeft precies weer wat ik denk dat ons gaat overkomen als er geen actie wordt ondernomen: een wereld zonder drinkbaar water of voedsel, waar de weinige mensen die overblijven mekaar te lijf zullen gaan. Misschien omdat ik auteur ben dat ik me het scenario voor zo’n ramp heel levendig kan voorstellen. Ik geef me graag bewust over aan die angst omdat het me in de startblokken zet, en wil ik probeer zelfs zo veel mogelijk mensen meeslepen in de rusteloosheid. We hebben gewoon geen tijd meer voor gepalaver. Greta Thunberg zei het ook in haar speech in Davos: “I want you to panic”. Ik pieker ‘s nachts en mijn sociaal leven begint er zelfs een beetje onder te lijden. Vrienden en kennissen vinden me te confronterend.”