Lezingen

Nieuws
Werk
   -Alle
   -Ebooks
   -Luisterboeken
   -Bewerkt/Verfilmd
   -Vertaald
   -Bekroond

Auteur
   -Biografie
   -Bibliografie
   -Prijzen
   -Interviews
   -Standpunt
   -Dissertaties
   -Favorieten

Audio/Video
Foto's
Contact

Interview De Standaard 25 januari 2020

PETER VANTYGHEM in De Standaard van zaterdag 25 januari 2020

Belangrijke notificatie:
Dit artikel is off line gehaald omdat sinds 1 januari 2020 De Standaard geïnterviewden verbiedt hun eigen interviews online te archiveren. De geïnterviewden maken hiermee deel uit van een opvallend verdienmodel: een krant haalt intellectueel materiaal op om een commercieel product te maken, een schrijver levert die intellectuele inhoud, en staat daarmee zonder waarschuwing het recht af om het eindproduct voor didactisch gebruik te archiveren. Het onderstaande krantenartikel is bijgevolg herleid tot enkel de citaten uit het artikel opgetekend uit de mond van Anne Provoost. Deze worden op deze pagina gratis aangeboden. De schrijfster heeft namelijk het intellectuele eigendom van haar inbreng niet aan de krant afgestaan. Zij is vooraf ook niet op de hoogte gebracht van het verdienmodel van de betreffende krant.

'''‘1917’, Videogame of film met een boodschap? ‘Ik dacht: o nee, hij zal toch geen meerdere levens hebben?’'''

Met ‘1917’ wil Sam Mendes niet de oorlog centraal stellen, wel hoe je hem ervaart. Daarmee trekt hij zijn verhaal een 21ste-eeuws jasje aan en wint hij een nieuw, jonger publiek. Maar wat zullen die miljoenen kijkers onthouden over de nachtmerrie van 1914-18?

Chielens loopt hoog op met 1917, Opbrouck spaart zijn kritiek niet. Een derde kenner van de Eerste Wereldoorlog, auteur Anne Provoost, heeft gemengde gevoelens. Wat ons bezighoudt: als deze film het stof van een honderd jaar oud verhaal afneemt, wordt het verhaal zelf dan niet verstoord?

 Anne Provoost: ‘Wanneer Schofield bedolven wordt onder zware stenen, maar daar ongeschonden uitkomt, dacht ik: o nee, we zitten toch niet in zo’n spel waarin een karakter meerdere levens heeft? Hoe maak ik dat ik niet doodgeschoten word: dat lijkt lang de boodschap.’

‘Er is geen andere manier om interesse te wekken voor de geschiedenis dan door haar te actualiseren’, erkent Provoost. ‘Ik denk dat 1917 dezelfde rol kan spelen als Schindler’s list voor de Tweede Wereldoorlog: die film sloot alles af en startte het verhaal opnieuw. 1917 is in de eerste plaats bestemd voor een breed publiek. Sam Mendes vertelt een oud verhaal met de insteken en een toon die vandaag resoneren. Op die manier kunnen nieuwe generaties meepraten: dat is onvervangbaar. Hoe de film verteld wordt, is voor mij uiteindelijk minder belangrijk dan wat hij vertelt.’

Provoost: ‘Ik vind de premisse ook moeilijk te geloven. Als de opdracht zo belangrijk is, zouden ze dan niet meerdere en meer ervaren mannen uitsturen?’ Chielens: ‘Dat de Duitsers zich in de late winter van 1917 zo massaal terugtrokken en een “verbrande aarde” achterlieten, was echt ongezien. De situatie die Mendes schetst, is redelijk aanvaardbaar: die kon zich voordoen.’

‘Die ontmenselijking van de Duitsers is een gemiste kans’, vindt ook Anne Provoost. ‘Maar ik vind 1917 wél een anti-oorlogsfilm. Ik bleef lang op mijn honger zitten en zag veel gemiste kansen, zoals wanneer Blake snel sterft aan een steekwond. Veel aangrijpender was geweest dat Schofield hem levend en lijdend moest achterlaten, want zo ging het. Soldaten stierven niet snel. En ze zeiden niet aan een kameraad dat ze gingen sterven, zoals Schofield doet. Daarom is het einde, waarin we in een veldkliniek zien hoe soldaten er vaak vreselijk gemutileerd uitkwamen, zo belangrijk. Dat toont wat de oorlog aanricht.

Bron: De Standaard