Lezingen

Nieuws
Werk
   -Alle
   -Ebooks
   -Luisterboeken
   -Bewerkt/Verfilmd
   -Vertaald
   -Bekroond

Auteur
   -Biografie
   -Bibliografie
   -Prijzen
   -Interviews
   -Standpunt
   -Dissertaties
   -Favorieten

Audio/Video
Foto's
Contact

De woede van een vluchteling

Leendert van der Sluys in Literatuurtijdschrift Liter
15 december 2024

Hoe klinkt het relaas van een vluchteling die asiel aanvraagt? Als een opeenstapeling van eigenaardigheden, tegenstrijdigheden en onaannemelijkheden. Dat laat zich voorstellen. Hoe chaotisch moet een leven van een vluchteling zijn. Toch stipt de nieuwe dichtbundel van Anne Provoost iets anders aan: [wat] hier wordt gezegd [kan] alleen maar worden gezegd / omdat het wordt gezegd zoals het gezegd wordt / als in een gedicht.

Geboden wordt een elf hoofdstukken lang asielrelaas in dichtvorm, vanaf 'de ramp' tot en met de aanvaarding' en 'de heropstanding' - met alles ertussenin aan ongeloof, ontkenning, woede en depressie. Het hoofdstukje 'de woede' vormt het precieze hart van de bundel en is slechts anderhalve bladzijde lang, maar als kortste ook het felste, met regels als 'ik wil weten wie hier de baas is / ik wil iedereen haten' en 'anderen schuimden de aarde af / maar ik kreeg de kaart niet'.

De knappe compositie biedt nog voor de tweede helft een cursief gesprekje tussen een ik en een u. De 'ik' biecht op dat hij slechts om een huis vraagt, 'een huis waarin niets hoeft te bestaan wat niet kan worden vergeten'. Waarom zo gehunkerd naar definitieve vergetelheid? Voor het antwoord op deze vraag heeft de bundel een heuse plot, omvangen door diverse religieuze connotaties, onder meer: ik hoorde god grommen / ik hield me muisstil'. Anne Provoost bewijst dat een meeslepend verhaal niet in proza geschreven hoeft te zijn. Tellen tot tien (decem) helpt de woede te beheersen, zelfs die van een vluchteling.