Interviews

De Standaard, 9 en 10 december 2006

Een schrijvend ouderpaar is geen garantie dat hun kinderen veellezers worden. 'Gelukkig is er is voor elke fascinatie wel een boek,’ zegt jeugdboekenschrijver Anne Provoost. Haar dertienjarige zoon is momenteel in de ban van de televisiereeks Prison Break. ,, Ik heb het boek Papillon van Henri Charrière uit mijn boekenkast gehaald, dat over dezelfde thema’s van gevangenschap, schuld en boete handelt. Ik kan er later fictieve verhalen zoals Romeo en Julia en De Heer der Vliegen bijhalen.’’

Want Anne Provoost vindt het belangrijk dat haar kinderen fictie waarderen.
,,Fictie is een unieke denkoefening, die toelaat tot zeer ver doorgedreven gedachte-experimenten te komen. Te vaak wordt geredeneerd: het is niet echt gebeurd, dus is het niet interessant. Terwijl fictie net waardevol is, omdat het niet kan. Fictie is larger dan life. Het nodigt uit tot visionair en utopisch denken. Dat vind ik belangrijker dan kinderen opvoeden om gaten op de arbeidsmarkt te vullen.’’

Fictie is volgens Anne Provoost ook een belangrijke oefening in creativiteit.
,,De gebeurtenissen in een roman zijn onomkeerbaar. Als een personage sterft, is er geen weg terug. Net als in het echte leven. Als in een computergame een personage sterft, herstart je gewoon het spel. En bij fictie kun je je blijven afvragen: zou ik het verhaal ook zo hebben opgebouwd?’’

Een dankbaar gevolg van inzicht in fictie, is dat jongeren ook alle tussenvormen leren doorzien. ,,Big brother wordt voorgesteld als reality-tv tv, maar is in werkelijkheid geregisseerd en gemanipuleerd. Op zich zijn dat interessante ontwikkelingen, maar een publiek moet wel in staat blijven om de verdichting te ontrafelen."